De roadtrip... on our way to L to the A

Aangezien ik jullie de afgelopen keer met die spannende cliffhanger natuurlijk met ondraaglijk veel spanning had achtergelaten zal ik eenieder maar snel uit zijn lijden verlossen.
Nu gebeurd er tijdens een trip dwars door de VS natuurlijk behoorlijk veel, zeker met alle extra incidenten die we hebben meegemaakt, en dus zal het waarschijnlijk een schandalig lange tekst worden. Maar geen gezeik daarover, jullie mogen blij zijn dat ik überhaupt update en de moeite doe om het allemaal neer te pennen ;-)

Daar gaat ie dan:
Op 7 mei werden we uit Andy Holt geschopt, maar planningswijs was het handiger om een dagje eerder te gaan omdat we de 14de echt in Los Angeles moesten zijn.
Nu was ik weer lekker op tijd natuurlijk en moest ik dus die morgen nog mijn hele kamer uitmesten en mijn zooi inpakken… stond ik daar dus om 8 uur ’s ochtends in de stromende regen mijn fiets te poetsen :-/ Daarna moesten we uitchecken…wat nogal een chaotisch gebeuren was. Dat nam de nodige uren in beslag maar uiteindelijk konden we dan toch echt de sleutel inleveren en waren we officieel dakloos ;-)

Nu waren de meeste van onze matties hem al een dag eerder gepeerd, dus het afscheid bleef beperkt. En 2 uur nadat we eigenlijk wouden vertrekken waren we dan eindelijk op weg…voor precies 300 meter want toen besloten we maar te gaan lunchen bij de Subway om de hoek :-P Nadat we eindelijk onze broodjes naar binnen hadden gewerkt was het dan echt tijd om hem te peren. Wat nogal een raar gevoel was om te weten de je voor de laatste keer over “the Strip” reed waar we zoveel uren hadden doorgebracht.

De eerste stop was Memphis, toch bijna 800 km van Knoxville vandaan. En wonder boven wonder deed de auto het voortreffelijk, helemaal geen gezeik….dus dat was natuurlijk boven verwachting. We kwamen pas in de avond in Memphis aan en hebben toen gelijk maar ff Beale Street uitgechecked…dat is de uitgaansstraat daar. Was best melig, alleen wel veel schrale zwervers overal. De dag erna zijn we naar Graceland gegaan, want daar moet je natuurlijk even geweest zijn als je er toch in de buurt bent. Nu was Elvis zijn crib een stuk minder groot dan ik had gedacht, blijkbaar is hij toch behoorlijk down-to-earth gebleven (op het stukje na dat hij zich te dood snoof en at natuurlijk ;)) Desalniettemin was het toch leuk om dat allemaal te zien en dus een geslaagde, maar wel grafwarme, dag.

Blijkbaar wou onze auto Tennessee ook nog niet echt verlaten, want zodra we de grens met Arkansas passeerden hield hij er mee op. Dat is dus mooi kut, daar stonden we dan…een km of 900 van Knoxville, maar nog veeeeel verder weg van onze eindbestemming. In de middle of nowhere in Arkansas. Na een half uurtje afkoelen probeerden we het nog maar eens…maar nee hoor, 10 minuten later gaf hij er weer de geest aan. Blijkbaar was de hitte (rond de 30 graden) er teveel aan en dus besloten we om het pas weer te proberen als de zon onder was. Dit scheen te helpen, want daarna kwamen we zonder veel gezeik aan in stop 2: Dallas, Texas.

In de verte zagen we de smogwolken al rond de wolkenkrabbers toen we de volgende ochtend richting downtown vertrokken. Echt gek veel was er niet te beleven, al kan je natuurlijk niet uit Dallas vertrekken zonder naar het JFK-museum te zijn geweest. Ik mag hopen dat eenieder weet wat ik bedoel, zo niet dan ben je een randdebiel en moet je je in een hoekje gaan zitten schamen… Aangezien ik als brave jurist natuurlijk niet de regels wil breken heb ik me netjes aan het 1000x vermelde fotografeer-verbod gehouden. Maar Wouter, rat die het is, heeft natuurlijk wel stiekem allemaal plaatjes lopen schieten die ik nog wel eens zal stelen en hier zal dumpen.

’s Avonds zijn we nog naar Fort Worth geweest, meer wannabe-redneck dan dat wordt het niet. Dat moet namelijk de hele cowboysfeer voorstellen. Nu ben ik daar altijd voor in want ik hou wel van redneck, maar het echte Tennessee-redneck is toch gaver dan het kunstmatige redneck van daar ;-) Maar het was daar best melig, met als kers op de taart natuurlijk de rodeo :-P

De volgende ochtend was het door naar een of ander klein uberschraal dorp in New Mexico, wat maar een paar 100km van ons vandaan lag en dus voor ons al “om de hoek” was. Onderweg zag je pas echt goed wat een uitgebreid land Amerika is, en hoe groot de gebieden waren waar echt helemaal maar dan ook echt helemaal niets was. Gebieden waar je 100 km lang geen huis ziet, geen gsm-bereik hebt en zelfs de radio er mee ophoudt. Gelukkig hield onze auto het redelijk omdat we s nachts reden en kwamen we zonder kleerscheuren aan in Tacaculpa ,of hoe dat dorp dat uit enkel uit 2 hotels en 2 huizen bestond ook heettte….

De ellende begon echter de volgende dag… Alberquerque, NM is de enige grote stad in honderden kilometers en "slechts" 200 mijl (320km) van ons vertrekpunt van die dag. Toch heeft het ons de hele dag gekost om er te komen aangezien onze auto om de haverklap er mee ophield. Wat op zich niet zo erg was omdat we dan wat konden chillen, van het landschap genieten en met onze American Football konden spelen :-P Maar na een tijdje begon het toch wel irritant te worden. Gelukkig was het bijna donker en wilden we onze gebruikelijke taktiek voortzetten. Maar we hadden wel besloten dat de eerste de beste keer dat de auto het ook in het donker het zou begeven we het op zouden geven. Dat gebeurde uiteindelijk al vrij snel….30 km voorbij Alberquerque was het weer raak. Aangezien we natuurlijk 3 gasten zijn, en opgeven totaal niet mannelijk is,was heel lang het plan om heel dwaas (maar heel mannelijk natuurlijk…) gewoon door te blijven rijden richting de Grand Canyon. Dit ondanks dat er dan een goede 600 km “niets” op ons lag te wachten. Uiteindelijk overwon onze ratio het van ons testosteron en besloten we toch maar terug te keren naar Alberquerque.

De volgende ochtend stond de droevige taak op ons te wachten om onze ouwe ragbak te verkopen. Aangezien de auto de eerste twee uur werkte was het plan om een autohandelaar op te lichten daar hem gewoon werkend aan hem te verkopen. Ondanks dat ze er wel intrapten was de markt voor Pontiacs blijkbaar niet zo heel groot daar in New Mexico. Dus we konden hem nergens kwijt. Omdat we echt door moesten en we het ondertussen natuurlijk helemaal gehad hadden met die auto besloten we hem maar te dumpen op de sloop. Nu hadden we al 2000km afgelegd met die auto dus die laatste 15 km zou natuurlijk niet het probleem moeten zijn. Maar blijkbaar had de auto ons gehoord en was die het niet eens met ons plan. Want zodra we koers begonnen te zetten richting de sloop werd het een grote ellende. De auto wou niet boven de 1500 RPM en schakelde niet. Dus zo reden we al schokkend met 10 mijl per uur en een file achter ons dwars door Alberquerque. Dit waren de langste 15km uit mijn leven want de auto kon het elk moment helemaal begeven en elk klein heuveltje was er teveel aan. Uiteindelijk hield hij er echt helemaal mee op, maar na wat duw- en trekwerk van Wouter en Ben schoot hij weer in gang, net lang genoeg om de sloop te bereiken en er precies 50 dollar voor terug te krijgen :-/ :-P

Met een werkende huurauto (waarmee we trouwens wel keihard geript werd...860 dollar voor 4 dagen :-/) konden we onze weg vervolgen richting de Grand Canyon. Het echte spectaculaire was er natuurlijk voor mij al een beetje af omdat ik hem al eens uitgebreid aanschouwd heb. Maar desalniettemin was het toch mooi om daar weer eens rond te banjeren. Om het echte roadtrip-gevoel te krijgen hadden we besloten om niet in een hostel te overnachten maar gewoon lekker diehard in onze auto te gaan slapen vlakbij de ingang van het Grand Canyon National Park. Dat leek natuurlijk wel een stoer idee, en dat was het ook wel…maar we hadden over het hoofd gezien dat 1) een auto niet gemaakt is om in te slapen en 2) het grafkoud kan worden daar ’s nachts. Dus met stijve nekken en stijve tepels kwamen we ’s ochtends uit de auto gekropen…. Owja, blijkbaar had onze “hoe kan ik zoveel mogelijk regels brekende” Wouter ook nog vuurwerk afgestoken op de parkeerplaats daar. Maar daar heb ik niets van meegekregen omdat ik toen al in coma lag.

Een van de hoogtepunten van de trip was natuurlijk Las Vegas, de stad van de gekkigheid. Wel mooi om te zien dat je woestijn, woestijn en nog meer woestijn had en dan opeens zo’n grote stad. Maar zodra je de stad uitkwam was het weer woestijn dat de klok sloeg. Onderweg waren we trouwens ook nog even gestopt bij de Hoover Dam, maar daar viel niet echt veel over te vermelden, behalve dat het een grote betonnen dam is...

Nu was ik al blootgesteld aan het lichtgeweld van Times Square dus enigszins voorbereid was ik wel, maar het bleek toch een heel indrukwekkend gezicht te zijn om al die casino’s aan de Strip te zien liggen. De een nog groter en gekker dan de ander. Mijn persoonlijke overall favoriet was “Caesars Palace”, maar het nagebouwde Venetie in de “Venetian” (inclusief een realistisch wolkendek-geschilderd plafond, kanaal en gondoliers) en het 2.3 miljard!!! kostende (van buiten niet zo bijzonder, maar van binnen erg mooi afgewerkte) “Wynn” waren ook indrukwekkend. Nu kan je niet in Las Vegas zijn zonder naar een show te gaan, en dat was dus precies wat we gedaan hebben. Een combinatie van een illusionist en het “cirque du soleil”….

Je kan natuurlijk niet naar Vegas gaan zonder te gokken…wat nog wel een mooi verhaal werd. We gingen roulette spelen aan een speciale tafel waar de minimum bet slechts 3 dollar per keer was. Wouter en Ben hadden al snel hun 20 dollar verloren, en na een goede start had ik uiteindelijk toch slechts 2.50 over. Vrij matig dus…Zoals het een schrale student betaamt besloot ik om alleen de benodigde 50 cent in te leggen. Ik zei al tegen Ben “ik ga nu all-in op de 17”. Nu pakte de computer mijn inzet niet omdat ik met minder dan een dollar had geraised…en je raadt het al…het werd een 17. Behoorlijk over de zeik had ik mijn nu 3,5 dollar maar op de combinatie 23/24 gezet. En jawel, het werd een 24 :-P Ondanks wat getwijfel toch maar net voor het verstrijken van de tijdslimiet uitgecashed, werd het daarna weer een 24. En dat terwijl als je niets doet binnen de tijdslimiet de computer automatisch je inzet op dezelfde plek laat staan. Met meer geluk/toeval had ik dus van 3 dollar een klein fortuin kunnen maken, maar ja..ik had in ieder geval iets van winst te pakken ;-)
De tweede avond was het een iets minder mooi verhaal, want toen verloren we gewoon kansloos al ons geld met Blackjack ;-) Al is Las Vegas verlaten met slechts 50 dollar in de min niet slecht natuurlijk…kon een stuk erger ;-)

Op de 14de lagen we ondanks al onze avonturen mooi op schema om op tijd op LAX te zijn, totdat een km of 10 van het vliegveld van LA een of andere dwaze illegale Mexicaan het nodig vond om ons de vluchtstrook op te dwingen omdat hij niet kon auto rijden. Ik grapte nog “ow kut, straks hebben we nog een lekke band zo dicht bij onze bestemming”….. Moehahaha, dikke dijenkletser natuurlijk…kon zo in de Moppen top 1000… Minder grappig bleek het alleen te zijn toen bleek dat ik blijkbaar Jomanda-achtige gaven bezit en de lekke band correct voorspelt had. Hobbelend kwamen we halverwege op de eerste de beste afrit tot stilstand. Nadat er tot 3 keer toe bijna een auto op onze auto was geklapt (omdat Amerikanen het anticiperend vermogen van een kamerplant hebben) leek het ons veiliger om toch nog een paar 100 meter verder door te rijden naar een iets veiligere plaats. Daarbij sloopten we wel de velg, maar daar waren we toch voor verzekerd ;-).

Volgens onze TomTom waren we precies 3.5 km van onze bestemming tot stilstand gekomen…wat een schraalheid na bijna 4000km gereden te hebben. Wootah kon niet meer wachten aangezien zijn pa op het punt stond te landen op LAX en zij geen enkele mogelijkheid hadden om elkaar te bereiken (wat daardoor nog een heel avontuur werd, maar daarvoor verwijs ik eenieder naar Wouters blog. Voor de bosgladiolen die nog steeds niet weten wat die is: wouterboot.waarbenjij.nu). Sowieso is dat wel interessant leesvoer…
Dus nadat hij door een of andere halfgare taxichauffeur, die nog een beetje stennis ging lopen schoppen met ons ook, werd opgehaald moesten we dus afscheid nemen van 1/3de van het reisgezelschap.

Vervolgens mocht ik nog 1.5 uur wachten met onze knuffel-Duitser Benny in het ghetto van Inglewood, LA totdat het wiel verwisseld werd. Daarna konden we eindelijk de laatste paar kilometer van onze trip voltooien en na een hartverscheurend afscheid van Ben, waar de taferelen van “All you need is love” niets bij waren, werd ik opgehaald door Eric’s vriendin Ashley, terwijl Ben richting Duitsland vertrok….

De feiten: In 9 dagen hebben we bijna 4000 km gereden dwars door 8 staten: Tennessee, Arkansas, Texas, Oklahoma, New Mexico, Arizona, Nevada en Californie, en daarbij 2 auto’s gesloopt. Best indrukwekkende statistieken lijkt me ;-)
Verder blijkt dat mijn vaak geuite motto “Als de Pontiac 160.000 mijl rijdt, rijdt hij ook 162.000” en de variant “als we 3985 km rijden halen we ook de 4000” de prullenbak in kan…

Ik ben bij Ashley blijven slapen aangezien ik gelijk waar doormoest naar de Ventura Stage Race, een uur boven LA. Nu is bijna 10 dagen in een auto gepropt zitten natuurlijk niet echt de perfecte voorbereiding… desondanks ging het niet al te slecht... In de proloog werd ik 35ste. In de eerste etappe (een criterium van 75 minuten met elke ronde een grafsteil klimmetje in het parcours) werd ik na een hoop afzien zelfs 8ste. De tweede en laatste etappe was er echter teveel aan. In de 30 graden met elke ronde 3 km klimmen (met 11 rondes was dat dus in totaal 33km alleen al bergop rijden) was er iets teveel aan. Maar op zich kan ik dus best tevreden zijn gezien het totale gebrek aan voorbereiding.

Mijn nieuwe adres hier in Californie is 2921 Bonanza, San Clemente, 92673. Verder ga ik nu foto’s uploaden in de mappen “Tennessee” en “Roadtrip” dus beter checken jullie die ook even zodat ik al dit werk niet voor Jan Lul doe…